Το δέντρο της ζωής

Μια εξαιρετικά όμορφη, ευαίσθητη και πολυσήμαντη ιστοριούλα από τον "συγγραφέα" της τάξης μας। Απολαύστε την!

Λίγο πριν το 2011 μας αποχαιρετήσει και δώσει τη σειρά του στο 2012, ένα παιδί 10 χρονών που ονομαζόταν Αλέξανδρος προσπαθούσε να στολίσει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του και να το κάνει όμορφο.Μα δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί... Όλα τα στολίδια ήταν σκορπισμένα γύρω του κι εκείνος γεμάτος αγωνία φοβόταν μήπως η καινούρια χρονιά τον βρει με αστόλιστο δέντρο.

Κάποια στιγμή του φάνηκε πως ο αγαπημένος του αρλεκίνος του μίλησε και τον κοίταξε με αγωνία για να διαπιστώσει ότι πραγματικά αυτή η άψυχη κούκλα κουνούσε τα χείλη της και τον ρώτησε:

-Τι περιμένεις, Αλέξανδρε, και τόσο καθυστερείς;
-Μα είναι δυνατόν να μου μιλάς;
-Ασφαλώς! Κάθε χρόνο σου μιλάω μα εσύ δεν μ' ακούς γιατί οι μεγάλοι σου έχουν πει ότι οι κούκλες δεν μιλούν। Αυτό όμως είναι ψέμα!
-Δηλαδή εσύ ξέρεις ποια είναι η αλήθεια που με βασανίζει και φέτος δεν μπορώ με φαντασία να στολίσω το δέντρο μου!
-Ασφαλώς, φίλε μου! Κι αν πάλι κάνω λάθος, εδώ είμαι και θα σε ακούσω.Άλλωστε είμαι αρλεκίνος και πάντα κάνω τους άλλους να γελούν!
-Άκου, φέτος θα ήθελα όλες οι μπάλες να μην υπάρχουν και στη θέση τους και το δέντρο μου να το στολίζουν τα συναισθήματα που νιώθω। Θα ήθελα να υπάρχουν μπάλες χαράς για να μπορέσω να τις κρεμάσω μπροστά και μάλιστα να είναι οι πιο μεγάλες για να μπορώ να τις βλέπω και να τις νιώθω.Δίπλα τους θα ήθελα να υπάρχουν μπάλες μεγάλες, της ελπίδας, για να μπορώ να κάνω όνειρα। Μονάχα οι μπάλες του φόβου, της μοναξιάς και της θλίψης θα ήθελα να είναι τόσο μικρές και ασήμαντες που θα τις έκρυβα στα πίσω κλαδιά για να μην τις βλέπω ποτέ και να μην τις νιώθω. Με καταλαβαίνεις,Αρλεκίνε;
-Και βέβαια, σε καταλαβαίνω! Κι ίσως αυτό θα ήταν και το ωραιότερο δεντράκι! Για σκέψου όμως αν δεν υπήρχε η θλίψη πως θα εκδήλωνες τη στεναχώρια σου, αν έχανες το αγαπημένο σου κουταβάκι; Πιστεύεις πως θα ήταν σωστό να χασκογελούσες; Κι αν πάλι δεν αισθανόμασταν το φόβο, πώς θα μπορούσαμε να τον νικήσουμε, αφού ο φόβος όταν τον νιώθουμε, θέλουμε να τον νικήσουμε κι αυτό μας κάνει πιο δυνατούς!
-Έχεις δίκιο, Αρλεκίνε μου.Σ' ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου!
Κι έτσι λοιπόν ο δεκάχρονος Αλέξανδρος ακούγοντας τα λόγια του Αρλεκίνου στόλισε το δέντρο του χωρίς να σκέφτεται και να καθυστερεί γεμίζοντας τα κλαδιά του με μικρές και μεγάλες μπάλες αδιαφορώντας για το αν βρίσκονταν μπροστά ή πίσω, ψηλά ή χαμηλά πιστεύοντας πως κάπως έτσι είναι και το δέντρο της ζωής έχοντας άλλοτε τη λύπη ψηλά και άλλοτε πίσω τη χαρά.Πάντοτε όμως κάπου στα κλαδιά είναι κρυμμένη η ελπίδα!
Φωτιάδης Αλέξανδρος